Legwan Zielony

Wprowadzenie:
Gatunek odkryty przez Fijian’a Crested’a w roku 1979. Na wolności żyje głównie na lesistych brzegach rzek Ameryki Środkowej i Południowej. Najchętniej przebywa na konarach drzew zwisających nad wodą. Środowisko, w którym żyją jest stopniowo wyniszczane i z tego powodu Legwan Zielony umieszczony został w II dodatku CITES i uznany za gatunek zagrożony.

Wygląd:
Barwa ciała Legwana przypomina zieleń młodych liści i właśnie temu zawdzięcza swą nazwę. Barwa ta jednak zależna jest od warunków, w jakich trzymany jest legwan i zmienia się wraz z dorastaniem. Ma również poprzeczne, ciemne pręgi na ogonie i tułowiu. Na grzbiecie ma imponujący i groźnie wyglądający grzebień z „kolców”, które w rzeczywistości są miękkie. Pod brodą Legwana znajduje się worek podgardzielowy, który w poczuciu zagrożenia legwan potrafi nadymać. Mimo, że Legwan posiada nozdrza to Iguana Iguana (Legwan zielony) Autor: KornNelkanie używa ich do rozpoznawania zapachów, ale do oddychania i wydalania soli ( czasem można to usłyszeć, gdy legwan kicha). Narządem wzroku są oczywiście oczy, jednak legwany posiadają „dodatkowe” oko, tzw. narząd ciemieniowy. Jest to soczewka, pokryta warstwą skóry i reagująca jedynie na światło i cień. Pomaga w identyfikacji zagrożenia znad głowy, np. drapieżnych ptaków. Łapy legwana wyposażone są w ostre pazury a paszcza w drobne, lecz ostre zęby służące zarówno do rozrywania pokarmu jak i obrony. Do obrony służy również bardzo umięśniony, długi ogon legwana, którym dorosłe zwierze w razie zagrożenia może uszkodzić a nawet połamać kończyny przeciwnika.

Wielkość:
W niewoli dochodzi do około 1,5m, a na wolności nawet do 2m, z czego 2/3 długości ciała legwana to ogon. Waga dorosłego osobnika to około 5kg.

Długość życia:
W głównej mierze zależna jest od warunków, w jakich trzymamy zwierzę oraz jego dietą. Dieta mięsna działa jak sterydy (legwan szybciej rośnie, jednak żyje tylko ok. 8 lat). Zaś przy diecie głownie wegetariańskiej (zawierającej znikome procenty pokarmu mięsnego), legwany może dożyć nawet 15 do 20 lat, ciesząc się dobrym zdrowiem.

Usposobienie:
Legwany z natury nie są agresywnymi jaszczurkami, jednak ich oswojenie pochłania wiele wysiłku i czasu. W zależności od osobnika proces ten może trwać od kilku tygodni do nawet kilkunastu miesięcy.

Terrarium:
Wykonujemy je ze szkła lub płyt OSB(zaimpregnowane drewno) lub z połączenia obu materiałów. Głównym problemem przy budowie terrarium dla legwana są jego wymiary. Jaszczurki te potrzebują naprawdę dużych terrariów. Minimalne wymiary terrarium dla 1 dorosłego gada to 2m/1m/2m (wys/szer/dł). W technicznym wyposażeniu terrarium nie może zabraknąć: lampy grzewczej (to właśnie pod nią gad spędza większość dnia wygrzewając się), świetlówki emitującej 5% promieni UVB oraz promienie UVA (świetlówka ta jest niezbędna do wielu procesów życiowych legwana, oraz przy odpowiedniej diecie w dużym stopniu zapobiega krzywicy), grzałki do baseniku z wodą (do kąpieli gada), foggera lub wodospadu lub elektronicznego spryskiwacza, które mają za zadanie utrzymać niezbędną wilgotność ok. 80% w terrarium. Pod podłożem można również umieścić kable grzewcze jednak mają one za zadanie jedynie regulować temperaturę w terrarium a nie być głównym źródłem ogrzewania. Co do „naturalnego” wyposażenia terrarium, to muszą się w nim znaleźć konary, gałęzie, różnego rodzaju drabinki aby zwierze mogło oddawać się swemu największemu hobby – wspinaczce. Jednak przed włożeniem ich do terrarium należy wszystko zaimpregnować. W terrarium umieszczamy również basen z wodą, by po długim wygrzewaniu legwan mógł ochłodzić swoje ciało, jak również załatwić swe potrzeby fizjologiczne (legwany najczęściej załatwiają je właśnie w baseniku). Nie poleca się roślin żywych gdyż zostaną w zależności od wieku legwana zadeptane lub zjedzone, rośliny sztuczne bez problemu można nabyć w większości sklepów zoologicznych, lub przez Internet. Jako ściółki w terrarium używamy ziemi, torfu, kostki lub miału kokosowego, gdyż te materiały najlepiej pomagają w utrzymaniu wymaganej wilgoci. W terrarium należy również zapewnić dobrą wentylację. Otworów wentylacyjnych NIE umieszczamy naprzeciw siebie gdyż może to wywołać groźne dla gada przeciągi.

Temperatura i wilgotność:
Temperatura w terrarium waha się od ok. 25*C w chłodniejszym punkcie terrarium, do ok. 38*C pod napromienikiem. W nocy temperatura powinna wynosić około 21/22*C a jeśli spada poniżej 20*C terrarium należy w nocy dogrzewać. Wilgotność powinna wynosić ok. 80%. Temperatura wody w baseniku powinna wynosić 31*C.

Wylinka:
Legwany w pierwszych miesiącach swego życia linieją wraz ze wzrostem dość często. Nie linieją jednak tak jak węże, a ich skóra odchodzi po kawałku. Należy zapewnić wtedy gadowi optymalnie największą wilgotność oraz częste kąpiele.

Żywienie:
Dieta legwana powinna zawierać pewne proporcje: liście, kiełki i kwiaty 70-80%(np. liście drzew i krzewów owocowych, liście i kwiaty mniszka lekarskiego, liście i kwiaty koniczyny, babka zwyczajna, natka marchewki, pietruszki, szczypiorek, liście buraka), warzywa (marchewka, brokuły, zielony groszek, dynia, papryka, pomidor, ogórek, kalarepa) 10-20%, owoce (maliny, poziomki, truskawki, jeżyny, winogrona, brzoskwinia, pomarańcza, kiwi, jabłko)10%, białko zwierzęce (np. świerszcze, mysie noworodki, jajko) mniej niż 10% lub wcale (pokarm zwierzęcy działa jak sterydy; legwan szybko rośnie jednak jego organizm niszczy się i w rezultacie żyje o wiele krócej).

Dymorfizm płciowy:
Płeć można samodzielnie rozpoznać dopiero w wieku około 18 miesięcy. Można to ocenić głównie na podstawie porów udowych(umieszczonych na spodniej stronie ud zwierzęcia), rzadziej po wyglądzie kolców na grzbiecie i worka gardzielowego (u samców zarówno jedne jak i drugie są większe). Samice są z reguły bardziej łagodne.

Rozmnażanie:
Legwany osiągają dojrzałość płciową w wieku około 3-4 lat. Zwykle wiosną samica składa 20-70 jaj, wielkości jaj gołębich. Po około 90 dniowej inkubacji z jaj wylęgną się młode. Wylęg trwa około 2-3 dni. Młode po wylęgnięciu mają około 10cm. Należy jednak pamiętać, że rozmnożyć legwany zielone wcale nie jest łatwo i udaje się to jedynie hodowcom z wieloletnim doświadczeniem.